ภาพที่ 1 สถานีอวกาศนานาชาติ
(ที่มา: NASA)
(ที่มา: NASA)
สถานีอวกาศนานาชาติมีลักษณะเป็นโมดุลสำเร็จรูปหลายๆ ห้องเชื่อมต่อโดยใช้ทรัพยากรร่วมกัน การ
ประกอบสถานีอวกาศนานาชาติเริ่มขึ้นในปี พ.ศ.2551
โมดุลแรกเป็นของรัสเซียมีชื่อว่า "ซาร์ยา" (Zarya) เป็นห้องควบคุมการบิน
การสื่อสาร ชุดแรงขับเคลื่อน และแผงพลังงานแสงอาทิตย์
ถูกนำขึ้นสู่อวกาศโดยจรวดโปรตอน (Proton)
โมดุลที่สองเป็นของสหรัฐอเมริกามีชื่อว่า "ยูนิตี" (Unity)
ถูกขนส่งขึ้นไปโดยกระสวยอวกาศแอตแลนติส (Atlantis)
เป็นห้องสร้างแรงดันบรรยากาศ
และเป็นท่าเชื่อมต่อระหว่างยานขนส่งอวกาศกับสถานีอวกาศดังภาพที่ 2
ภาพที่ 2 กระสวยอวกาศกำลังเชื่อมต่อยูนิตีเข้ากับซาร์ยา
(ที่มา: NASA)
(ที่มา: NASA)
ใน
สองปีแรกสถานีอวกาศยังไม่สามารถให้มนุษย์อยู่อาศัยได้ จนกระทั่งปี 2543
รัสเซียได้ส่งโมดุลที่สามซึ่งมีชื่อว่า "สเวซดา" (Zvezda) ขึ้นไปเชื่อมต่อ
ทำให้สถานีอวกาศนานาชาติมีปัจจัยที่เกื้อกูลต่อการดำรงชีพ ได้แก่
เครื่องฟอกแก๊สคาร์บอนไดออกไซด์ เครื่องผลิตแก๊สออกซิเจน
เครื่องควบคุมความชื้น ห้องครัว เตียงนอน อุปกรณ์ออกกำลังกาย
นับแต่นั้นมานักบินอวกาศและนักวิทยาศาสตร์ก็เริ่มหมุนเวียนผลัดกันขึ้นไป
ปฏิบัติงานบนสถานีอวกาศดังภาพที่ 3
การ
ประกอบสถานีอวกาศนานาชาติยังคงดำเนินต่อไปตราบจนทุกวันนี้
ปัจจุบันสถานีอวกาศนานาชาติมีความกว้าง 109 เมตร ยาว 73 เมตร
มีมวลรวมมากกว่า 450,000 กิโลกรัม
สามารถมองเห็นจากพื้นโลกได้ด้วยตาเปล่าในเวลากลางคืนเป็นดาวสว่างสีขาว
คล้ายดาวศุกร์
เคลื่อนที่ข้ามขอบฟ้าด้วยความเร็วสูงในแนวทิศตะวันออกเฉียงเหนือ –
ตะวันตกเฉียงใต้ (51.6
°
– 231.6
°
) ภาพที่ 4 เป็นภาพถ่ายสถานีอวกาศนานาชาติจากกล้องโทรทรรศน์บนพื้นโลก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น